Seven bir kadının önce sesi soğur

Paris kafelerinde erkek elbiseleriyle dolaşıp, kitaplarını bir erkek imzasıyla yayınlayan George Sand, aralarında Balzac'ın da bulunduğu birçok ünlü sanatçıyı peşinde koştururken solgun yüzlü, uzun dalgalı saçlı, soyluluğu ve servetiyle alabildiğine kibirli şair Alfred de Musset'ye âşık olmuştu.

Fransız edebiyatının bu iki unutulmaz yazarı uzun yıllar sürecek, "entelektüel sosyeteyi" dedikodularıyla oyalayacak çalkantılı bir ilişkiye girmişlerdi.

İlk başlarda, Sand bütün isyankarlığını unutarak evcimen hayaller kurmaya başlamıştı.

Birlikte seyahatlere çıkacaklar, Paris yakınında bir kır evinde oturup dostlarını orada kabul edeceklerdi.

Sand, bir gün bu hayallerini Musset'ye anlatmıştı.

Musset, Sand'ın anlattıklarını dinledikten sonra bütün kibriyle,

-Öyle mi? demişti.

Bu kısacık cevapla Sand, "hayalleri" içinde aslında yapayalnız olduğunu görmüş, sevdiği şairin kendisiyle ilgili hiçbir hayali bulunmadığını anlayarak yaralanmıştı.

Musset de bir kadını yaralamanın nasıl tehlikeli sonuçlar yaratabileceğini kıskançlık krizleriyle kıvranarak öğrenmişti.

Kadınların ruhu kaplan pençeleri gibiydi.

Sevildiklerinde, kendilerini güvende hissettiklerinde, yavrusunu okşayan bir kaplanın pençesi gibi yumuşacık olabiliyordu. 

Yaralandıklarında ise bir erkeği paramparça edebilecek bir öfkeyle kasılıyordu.

Kendi sevgisiyle kendini değiştirerek bir ipekböceğine dönüşen kadını böyle zamanlarda en ağır yaralayan darbe ise sanırım sevilen erkeğin aldırmaz kibri oluyordu.

Erkek ise karşılaştığı sevginin parlaklığıyla körleşiyordu. O anın "dondurulduğuna" ve sonsuza dek hep o anın yaşanacağına inanıyordu.

Hep sevilecek, yaptığı her şey her zaman onun hakkı olarak hoş görülecekti. Aslında birçok davranışı da gerçekten hoş görülüyordu.

Küçük kaprisleri, önemsiz hoyratlıkları, gereksiz övünmeleri, eve yeni getirilmiş bir kedi yavrusunun yordamsızlıkları gibi "zamanla eğitileceği" inancıyla karşılanıyor hatta bunlar zaman zaman alaycılığı ustalıkla saklanmış şefkatli gülümsemelere yol açıyordu.

Erkeğin asıl yanılgısı "o anın" değişmezliğine olan inancıyla başlıyordu, o an ona sonsuz gibi geliyor ve bu sonsuzlukta kendi tanrısallığını görüyordu. Sonsuzluk içinde tapınılan bir güç halinde yansıyordu kendi gölgesi kendisine.

Değişmezliğe olan inancı onu şımartırken, "bunun hep süreceğine" duyduğu inanç da erkekte "tek bir ana ve tek bir sahneye" hapsolmuşluk duygusuyla garip bir sıkıntı yaratıyordu. O zaman huzursuz bir kibirle davranıyordu.

Bazen bu kibriyle öylesine sarhoşlaşıyordu ki kadının üstündeki "tanrısal" gücünü kalabalıklara da göstermek istiyor, kadını başkalarının gözü önünde de kıracak kadar aldırmaz bir kabalığa kapılıyordu.

Kibir yaralıyordu kadını.

Kadın ise aldığı yaraya ilk anda inanamıyordu.

Bir tırtılın bir mucizeyle bir kelebeğe dönüşmesi insana nasıl inanılmaz gelirse seven bir kadının intikam almak isteyen bir kadına dönüşmesi de o kadar inanılmaz gelir.

Aynı bedende ortaya çıkan iki kadın birbirinden öylesine farklıdır.

Önce sesi soğur.

Erkekle aralarındaki bağı bir daha geriye dönülmez biçimde zedelenmeden önce o soğuk sesiyle bir kez daha erkeğe kibrinden vazgeçmesi, onun hayallerine dönmesi için seslenir.

Bu bir sesleniştir.

O sıradaki sesi, gerçekten hem ürkütücü hem de çok üzücüdür.

Neredeyse metalik vurgularla kurulan cümlelerin altında "yapacağı şeye" engel olması için bir yakarış saklıdır aslında.

Çünkü yapmaya hazırlandığı hareketin, bütün hayalleri ebediyen yok edeceğini bilir.

Erkek bu sesi duymadığında, kendini ve erkeğini hayat boyu yaralayacak hamleyi yapmak için yola çıkar.

Buna mecburdur.

Hemen hemen her konuda çok karmaşık duyguları, olayların her türlü ayrıntısını tek tek farkeden büyük bir algılama yeteneği olmasına rağmen kadının intikamı genellikle tek ve basit bir hamledir.

Bir erkeğin canını en fazla bir başka erkeğin acıtacağını içgüdüleriyle bilir.

Kendilerini kibrin körlüğüne kaptırmış bütün erkekler bu pençe indiğinde şaşırırlar.

Kalabalıkların önünde yaralanan kadınlar ise intikamlarını kalabalıkların önünde alırlar.

Ondan sonra ağlayan, yakınan, söylenen, Victor Hugo'nun deyişiyle "sevilmediği için bayağılaşan" erkekler görürsünüz.

Böyle bir darbe aldığında ağır biçimde yaralanmayan bir erkek yoktur. Ve, bu darbe bir erkeğin kendi varlığının çevresinde oluşturduğu parlak zırhı parçalar, onun altından onun varlığının özü çıkar.

Sanırım bir erkeğin nasıl biri olduğunu en iyi bu zamanlarda anlarsınız.

En derininde gizli olan, bir ceset gibi suyun yüzüne vurur.

Bayağılığı, çirkinliği, güçsüzlüğü, ucuzluğu ya da tam tersi soyluluğu, gücü, zarafeti böyle durumlarda anlaşılır.

Erkeklerin aralarındaki farkları onların acıyı taşıma biçimlerinde görürsünüz.

Çünkü o pençe ruhlarına yapıştığında hiçbiri kendini saklayamaz.

Bir erkeğin yapacağı en büyük hata kendisini seven bir kadını kibriyle yaralamaktır.

İkinci büyük hata ise yaraladığı bir kadının yanında kalmaya devam etmektir.

Her şey çok güzel olabilirdi. Ama iki büyük zekanın, iki büyük yaratıcının hayatını karartmaya küçücük bir soru yetti:

-Öyle mi?

Bir hayat bir hayata değer