Belleğim anılar mezarlığı

Tuhaf bir hayat benimki. Başkalarına verebileceğim her şeyi ancak bir tek yolla verebilme gücüm var, yazarak. Okuyorum. Sürekli kitap okuyorum ve işin tuhaf olan kısmı, okumaktan yorulmuyorum. Okudukça yazma isteğim daha da artıyor fakat yetişemiyorum. Her şeyin bir sırası var bu yüzden ben de sırayla gidiyorum. Yoruluyorum. İstiyorum ki iki kelime ettiğimde anlaşılabileyim. Yormasınlar. Yaşamı sevemedim. İlle de uzun yaşamaktan yana değilim. İnsan yaşamaktan yorulabilir. Bıkabilir. Daha kısa yaşayabilirim, yeter ki insanca olsun.

Mesela basit bir şey... Gitmek olmasın artık. Gitmesin mutlu eden. Gitmesin ki, ben de mutlu kalmayı başarabileyim. Belleğimde renksiz, kokusuz, beneksiz, düz alan-zamanlar oluştu sonradan. Yasak bölgeler. Gri boşluklar. Örneğin, kuşsuz bir orman. Yağmursuz kalmış bir gökkuşağı.

Belleğim anılar mezarlığı.