"Ben de Seni"ler (Ozan Önen)

Yine yazıyorum bu ara. E birikiyorlar. Buraları boş bırakmak isterdi gönül.

Bakmayın... Ama mecbur bırakıyorlar yazmaya üstadım. "Mutlu insan yazmaz!" Mutlu insan yazmaz tabii. Neden yazsın ki?

Uçurumlar günden güne birikiyor hocam. Gittikçe tepeye çıkıyorum. Zirveye yükseldikçe canım acıyor ama acısın! Bıraktım. Bıraktım ki acısın. Öyle acısın ki zirveye ulaştığımda hepinize hesap sorabileyim. Hepinizi silebileyim. Hepinize gereken cevabı verebileyim. Size sevgilerimi, nefretlerimi, öfkelerimi kusabileyim. Gerekirse nefret edelim fakat artık susmayalım. Her gelen mi acı verir hey güzel Allah'ım?

Gideceğim. Herkesten gideceğim. Bu şehri, bu ülkeyi, her şeyimi kaybettikten sonra terk edeceğim. Artık "önce ben" diyeceğim. Önce ben... Kendimi düşüneceğim. Bunların hepsini bir ceset gibi işleyeceğim. Bıraksaydınız ya beni kendi halime.
Ben yürüyen bir cesedim. Siz ölmeyi bekliyorsunuz fakat ben
çoktan öldüm...