Yaşam, siyahın soyudur

Yaşam, gecenin hukukudur.

Asıl gün ışığı, her şey siyahken doğar.

Zaman, şehir karanlığa boğulduğunda başlar.

İnsan, gecenin siyahında kendisiyle konuşmaya çabalar.

Yaşam, gecenin konusudur.

İnsan, saat on ikiyi vurduğu zaman huzur bulur.

Karanlığın öfkesiyle başbaşa kalır.

Şehrin kalabalığından ancak gece kurtulur insan.

O en sevdiği pencereden sakin sokaklara bakar.

Şehir, hep yorgundur.

Bakmayın, caddeler bile geceleri uyur.

Yaşam, siyahın soyudur.

Beyaz, güçlüdür. Ama yıldızlar zemin siyahken görünür.

Gece yağan yağmur, siyahtan süzülür.

Siyaha yakın olduğumuzu söyleyelim!

Gökyüzünün mavisini anlaşılmaz hale getiren siyaha saygı duyacak kadar,

zeka gösterelim.

Yaşam, beyazdan koyudur.

Beyaz nezihtir fakat yaşam, beyaz kadar şeffaf değildir.

Beyaz koruyamaz berraklığını.

Tüm renkler kirletirdi beyazı.

Haksızlığın perdesi ardına gizlenen gökkuşağı,

fakat seçtiler, karanlığın kuytusu olan siyahı.

Yaşam, gökyüzünde son bulur.

Beyaza aldanma!

Kartallar da yüksekten uçar azizim amma,

bir gün o kanatlar da kırılır,

zirvede bir başıma kalırım sanma!