Acılarınıza gülecek kadar da rahatsızım

Tüm olanları bağlayabildiğim tek sonuç korkaklık oldu. Korkular, kaçanlar, gidenler, sevmeyenler, düşmanlar, reziller, sefiller, yalanlar, sahtekarlar ve bunun gibi tüm bedbaht huylar.

Bir insanın çocukluğu ve gençliği hep böyle mi ilerlerdi? Bilemiyordum. Bildiğim tek şey, Allah'ın sevgili kulu olduğum. Bir insan sizi değerleriniz yüzünden nasıl sevemezdi? Nasıl korkup nasıl kaçabilirdi? Hepsini bir bir yaşadım. Arkamda aslanlar gibi ailem vardı. Çok şükür ki onlar vardı. Öğrendiğim bir diğer husus; Ailemi asla bırakmayacak olduğum, onları her insan evladından daha çok seviyor oluşum...

"İnanç ve iman bir insanın kalbini besleyen en güzel nimettir." Babam hep böyle söylerdi. Bu hayatta güç alabildiğim devasa varlık, babam. Benim ağlayıp zırladığım boktan olaylara onun normal bir şeymiş gibi davranışı sayesinde ayaktayım. Bu dünya böyle kalmayacağı için bu kadar rahatım. Bu dünyadan sonra verilecek hesaplardan dolayı huzurlu vicdanım. Ve acılarınıza gülecek kadar da rahatsızım.

Ben, ayrılığı ve ölümü kaldırabiliyorsam, benim gibi olan her insan bunu kaldırabilir. Eğer beni yaralayan şey babamı huzursuz ediyorsa, o şey yok edilebilir. Beni yaralayan şey babamı huzursuz etti ve o şey yok edildi. Rahatsızlık veren her şey birer birer terk edildi. Ve bize kalan tek şey sadece saf olan sevgimizdi.