Hangisi daha acı?

Daha sonra duygularımı kontrol etmeyi öğrendim. Öğrenebildim. Çünkü ben istersem yaparım. İstedim ve yaptım. Ve sonunda duygularım beni değil, ben duygularımı kontrol ediyordum. Fedakarlığının karşısında beklediği saygıyı ve sevgiyi alamayan bir insan olarak size çok şey söylemek isterdim. Fakat aynı duyguları size kelimelerle ifade edemeyeceğim için bu söz konusu dahi olamaz. Sonuçta size anlatacaklarımı ben yaşamış bulunmaktayım. O günleri kelimelerle size anlatmam mümkün değil...

Adına sadece 'Acı' dediğimiz o şey, insan bedeninde zararsızmış gibi görünse de ağır bir ruh yarası bırakıyor. Kuvvetli irademle ciddi savaş verdiğim zamanları hatırlıyorum. Kendine gel diye sayıklıyordum adeta, kendi kendime. Fakat o zamanlarımı düşünmeden geçirdiğim bir gün -bırakın tek bir günü- bir saat bile yok. Bu akıl almaz bir şey. Kendi psikolojimle aylarca savaş verdim. Sadece his denilen o boktan 'Sevgi' duygusunu tattığım için. Sonra kalkıp bana "Neden?" diye hesap sormaya kalkıştılar. Ben aylarca duygu denen o saçma his için savaş verdim, sonra duygusuz dendi adıma. Size tavsiyem hislerinizi nefret, aşk, öfke herhangi duygularınız farketmez, tek bir kişiye harcamayın. Kendinize kalmıyorsunuz sonra.

İnsanlardan kaçıyordum çünkü o sahte 'dinleme' ifadesine bürünmekten keyif almıyordum. Kimseyi dinleyecek gücüm de yoktu doğrusu. Bu amaçsız ayların nasıl geçtiğine dair hiçbir fikrim yok. Aklımdaki tek şey acıyı hissettiğimdi. Bünyemde korkunç bir hareketsizlik vardı. Bitmek neymiş, nasıl olurmuş anlamıştım. Ben biraz erken yaşadım sanırım. Anlayamayana dert anlatmaktan daha zor bir şey yok bu hayatta. Ölüm daha basit gelir insana. Bazen işler yolunda gitmez ama çabuk geçiyor inanın bana. İlerde geçmişe dönüp baktığımda sadece aldığım yaraları göreceğim. Ben zararsızdım. Fakat sen dönüp baktığında ilk defa sevgiye yolu düşen genç bir kızın canını yaktığını, onu yarı yolda bıraktığını göreceksin.
Hangisi daha acı?