Sen sevmeyi bilmiyorsun çocuk...

Kötü olan her şeyin bir sonu var. Tıpkı iyi olan şeylerin başlangıcı gibi. Aramızda 7 saat var. Ben sabahı yaşarken sen geceyi yaşıyorsun. Ben burada acıkmışsam sen orada tok oluyorsun. Ben burada üzgünsem sen orada mutlu oluyorsun. Oturacağım bir gün sakin kafayla yazacağım her şeyi. Düşüneceğim iyi kötü ne yaşadığımı. Fakat çok zaman geçti. İyi şeyleri unutur oldum. Çünkü bende izi kaldı acıların. Onları unutamıyorum ama iyi olanlar canımın içi, iyiler her zaman unutuluyormuş. Bugün bunu da öğrenmiş oldum. Yaşım küçük. Her gün bir şey öğreniyorum. Sana çocuk derdim. Bazen böyle çok içten seviyordum ve o zamanlar sana çocuk diyordum. Aynı şekilde sinirlendiğimde de aynı şeyi söylüyordum. Her ne kadar sinirli olsam da bunlar hep sevgimdendi. Benim bildiğim seven insanlar bırakmazdı ya da bunları bile bile ortaya çıkmazdı. Çünkü bizi zor zamanlar bekliyordu. Fakat sen bana sevginin son derece güvenilmez olduğunu öğrettin.

"Hiçbir şey olamıyorsanız, sizi seven insanları pişman etmeyen biri olun."

Bu dünya böyle kalmaz.

Sen!

Sevmeyi bilmiyorsun çocuk...